drottinn minn dýri (ur öskunni í eldinn)

(ATH: Síðan þessi færsla var skrifuð hef ég kynnst honum Helga Val nokkuð vel og komist að því að hann sé ágætis gæi. Tónlistin hans er samt frekar mikið gubb.)

Ég er byrjaður að stunda þá róna-subb-búllu er kallast Hressingarskálinn óhóflega mikið að undanförnu, sökum þess að mér er boðið upp á ókeypis koffín þar, og var í gær búinn að mæla mér mót við einhverja dækju þar. Ég mætti snemma og drakk mikið kaffi, en tók skyndilega eftir því, mér til mikillar mæðu, að einhver prumpandi fáviti í lopapeysu með gítar hafði sest á stól við innganginn og risavaxin upptökuvél komið fyrir svona ca. átta sentímetrum frá slímuga fésinu hans. Ég hélt ég myndi hníga niður og fá niðurgang þegar hann hóf að væla einhverja vitleysu sem var svo slæm að það var í alvörunni skárri að heyra útgáfurnar hans af Damien Rice og Doors lögum heldur þessar hægðir sem hann dirfist kalla frumsamið efni. Þegar hann loksins kynnti sig með nafni kom í ljós að þetta var enginn annar en hin margrómaði Helgi Valur, og eftir þetta kvöld get ég vissulega staðfest það að Ísland sé komið með nýjan konung ömurleikans.
Það var ekki bara það að maðurinn syngur í alvörunni öll verstu og leiðinlegustu lög í heimi (No Limit með 2Unlimited var skásta sem hann spilaði), heldur líka hversu frábæran hann taldi sig vera: trúbador er náttúrulega bara trúbador, en það var attitjúdið sem fór svo í mig. Hann endurspeglaði FULLKOMLEGA allt sem ég hata við íslenska tónlist: Hann truði því að hann væri rosalega djúp tilfinningavera (ojbara) sem hafði mikið af málefnum að tjá sig um (ojbara) sérstaklega það hvað hann væri mikill tónlistarunnandi (ojbara) fyrir að hlusta á Jeff Buckley (hmmm...), Damien Rice (ojbara) og the Doors (OJBARA). Hann trúði því líka að það eina sem skipti máli í tónlist væri einlægni (ojbara), falleg söngrödd (ojbara), og metnaðarfull lagasmíði (OJBARA). Og þetta er að vísu ekki honum að kenna beint, en útaf því að hann var að spila var sextán ára vinkonu minni ekki hleypt inn vegna TUTTUGU ÁRA ALDURSTAKMARKSINS sem alltíeinu fór í gildi þegar hann byrjaði að emja eins og svínið sem hann er. Alla vegana er einhverjum hlíft frá leiðindunum sem hann gólaði yfir okkur í gær.
En það alversta við þetta allt saman var myndavélin. Öllum var drullusama um þennan fávita - fólk gleymdi næstum því að klappa á milli laga - en samt vildu einhverjar fáfróðar útlendingahræður taka upp hvert einast dýrmæta augnablik af þessum sora af því að tónleikar með Helga Val er að sjálfsögðu merkur viðburður sem þarf klárlega að lifa áfram í spjöldum sögunnar og yngri kynslóðir sem ekki höfðu tækifærið til að upplifa töfrana sem fyrirfinndust á tónleikunum hans þyrftu að hafa einhverja leið til að skilja hversu ótrúlegur hann var í raun og veru...fokking fávitar.

Skit-A

jæja, núna hafa þessar sorglegu hræður sem þræla fyrir hina samkynhneigðu bónusfeðga skitið á sig enn eina ferðina. eftir harmleikinn sem ég kom auga á í fréttablaðinu fyrir of stuttu hafa DV ákveðið að reyna að toppa kollega sína í ömurleika, og eftir að hafa gluggað í þriðjudagsútgáfuna á Hressó sýnist mér þá hafa tekist það nokkuð vel. Í DV stóð að ég hafi húkkað inni á NASA í gegn um alla Aiwaves-hátíð að "sötra bjór meðan jafnaldrar mínir nöguðu þröskuldinn," og bættu við svona að lokum að ég gerði ekkert nema að drulla yfir allar hljómsveitir sem ég gagnrýndi. Og enn og aftur er eins og að upplýsingavefurinn hjá baugsfeðgablöðunum hafi eitthvað klikkað, því að þeir skrifuðu að ég heiti Sindri Eldon Bjarkarson, en seinast þegar ég gáði í passann minn var ég Þórsson, enda skilst mér að á Íslandi sé venjan að börn séu skírð í höfuð á föður sínum. Fokkin fávitar.
Bara svona til að vera viss um að allt starfsfólkið hjá þessu blaði væru dýranauðgandi saurætur sem kúkuðu upp í mæður hvors annars í frístundum sínum, þ.e.a.s. ef þeir voru ekki allt of uppteknir við að rúnka sér yfir barnakláminu sem þeir kalla dagblaðið sem þeir skrifa spurði ég vinkonu mína hvað það þýddi að naga í þröskuld. Hún sagði að það þýddi að reyna að komast inn einhvers staðar sem það mátti ekki.
Sko. Fyrst og fremst fór ég einu sinni inn á NASA og sá þrjár hljómsveitir sem ekki nokkur sköpuð manneskja hafði áhuga á að sjá: Bryndís, Dýrðin og Bob Volume, og það var bara útaf því að ég var skrifa um þær fyrir Grapevine. Ég átti líka að skrifa um Powersolo, en komst ekki aftur inn af því að röðin var svo löng. Í öðru lagi var ég algjörlega blankur þetta kvöld og drakk engan bjór, og þá meina ég ekki neinn. Í þriðja lagi er ég nítján ára og mér skilst það frá mjög áreiðanlegum upplýsingamiðlum að það hafi verið átján ára aldurstakmark inn, þannig að jafnaldrar mínir höfðu nákvæmlega enga ástæðu til að narta í þennan ímyndaða þröskuld og ef þeir gerðu það er það útaf því að þau voru ekki með miða eða voru einfaldlega fífl. Í fjórða lagi fannst mér Dýrðin vera hið ágætasta band, og samdi til þeirra fallegan lofsöng sem birtist síðan næsta dag í Grapevine, þannig að þótt ég grýti vissulega drullu í ákveðna tónlist, þá er þeirri drullu alltaf grýtt í þá átt er henni er ætlað að fara.
En það allraversta við þetta allt saman er að þegar ég kíkti framan á blaðið sem ég las þessar meinyrðingar í var enginn annar en sá svarti blettur á mygluskáninni sem er íslenskt rokk er kallast Jens í Brain Police. Að hafa verið í sama tímariti og sá typpatrúður leiddi til þess að ég fékk samstundis 700 taugaáföll og gubbaði yfir allt og alla inni á Hressingarskálanum.

mig verkjar í handlegginn

Mikið þykir mér leiðinlegt þegar að fólk kemur heim til mín og borðar allan matinn minn. Ég er ekki ríkur maður, enda duglegur nemi sem hefur ekki tíma til að slæpast um í einhverji sóðalegri plebbavinnu fyrir aumingja með ekkert milli eyrnanna, og er ekkert að digga það neitt rosalega vel þegar ég gerist svo spes gaur að bjóða ósjálfbjarga aumingjum sem kalla sig vini mína heim til mín og þeir borða allt sem til er á heimilinu. ég á núna engan mat og engan pening þangað til á mánudag og mun sennilega svelta í hel.
en þetta er ok, því fyrir ekkert svo löngu bauð ég stelpu heim til mín sem ég hyggðist tæla með töfrum mínum, en mér til mikillar mæðu borðaði hún ekkert af yndislega lasagneinu sem ég hitaði. ég komst síðan að því frá einhverri tussuhórupíku sem kallar sig vinkonu hennar að hún sé með anorexiu og borðar ekki neitt, þannig að sennilega mun það heilla hana upp úr skónum þegar ég segist eiga engan mat og ekki hafa borðað í sex daga. það verður hamast með horaðri gellu í nótt, ó já!

Lord of War með Jaret Leto?

Það er til strákur sem heitir Sindri Eldon. Hann er nítján ára og hefur svo sem ekkert afrekað mikið, hann er bara svona einhver gaur sem er í skóla og hljómsveti og svoleiðis. Sindri hefur gaman af einföldum skemmtunum, svo sem pizzu og kvikmyndum og öryrkjum að detta, en hins vegar eru ákveðnir hlutir sem gera Sindra mjög leiðan, svo leiðan að honum langar að drulla kúkaælu yfir heiminn og drepa mörg hjálpvana dýr, og einn af þeim hlutum eru fokking aumingjadrullukunturnar hjá soraömurleikanum sem smýgur óhindrað inn um bréfalúgur þessarar subbulegrar borgar sem við búum í (nema þú sért nógu heimskur til að búa úti á landi af eigin vilja): já, ég er að tala um Fréttablaðið, megi nafn þess vera sem bölvun í hundsrassi jafnt sem helvíti.

Þessi ömurlega ræpa birti um daginn smágrein um grapevine-party sem það var mér mikill heiður að vera boðið í, en manneskjan sem skrifaði um þann atburð hlýtur að hafa útskrifast með einhvers konar háskólagráðu í fáfræði. Í partíinu var ég einhverja hluta vegna spurður að nafni af ljósmyndara sem var þar að smella eitthvað klám, og ég svaraði hátt og skýrt með góðum rómi og hárri höku: "Sindri Eldon Þórsson." Kunningjar mínir Gunni og Siggi í Jakobínurínu mynduðust með mér, þeim til mikillar ólukku, því að nokkrum dögum seinna dirfðist ég til að snerta einhvern maðkétinn klósettpappír sem ég fann í strætó, og sá mig, Gunna og Sigga á honum, en undir stóð:

SINDRI ELDON, GUNNAR OG SIGURÐUR
Sonur Bjarkar Guðmundsdóttur ásamt Gunnari og Sigurði.

Vá. Þvílíkt upplýsingaflóð. Þeir verða klárlega að fara að passa sig svoítið þarna uppi í Fréttablaði svo að fólk hreinlega kafni ekki á upplýsingum, þetta er eins og að reyna að anda þegar einhver er að kúka upp í mann. Ásamt Gunnari og Sigurði? Eru mennirnir á krakki? Það gæti reyndar útskýrt ýmislegt: Ég sé fyrir mér einhvern fimmtugan mongólíta bora í nefið uppdópaður á einhverju hundamorfíni eða einhverju álíka meðan hann skrifar þetta, segjandi við sjálfan sig emjandi yfir eigin snilligáfu: "BWAAAHHH!!! BEST AÐ TAKA ÞAÐ SÉRSTAKLEGA FRAM AÐ ÞESSI MAÐUR SÉ Í BLAÐINU OKKAR ÞRÁTT FYRIR AÐ HAFA EKKI GERT SHIT NEMA MÆTA Í EITTHVAÐ PARTÍ OG SEGJA ÖLLUM AÐ HANN SÉ SONUR BJARKAR, SVO ÞEIR SÁRAFÁU SEM HAFA EINHVERN ÁHUGA OG VITA ÞAÐ EKKI NÚ ÞEGAR GETA RÚNKAÐ SÉR YFIR ÞVÍ!!!!!! EN ÞESSIR HINIR GAURAR? ÉG VEIT EKKERT UM ÞÁ!!! ÞEIR GÆTU HUGSANLEGA VERIÐ BESTU TÓNLISTARMENNIRNIR Á LANDINU SEM UNNU MÚSÍKTILRAUNIR Í ÁR, EN ÉG VEIT ÞAÐ EKKI!! ÉG ER OF ÞROSKAHEFTUR!!! BWAAHEY!!!"

Ég hata þetta fólk svo mikið að mér sortnar fyrir augun í hvert skipti sem ég hugsa til þess. Ef þetta fólk yrði fyrir bíl myndi ég glaður fórna eigin typpi til að geta verið á staðnum og hlæja að því og börnunum þeirra meðan þau rembast við að standa upp á mölbrotnum fótum en geta það ekki því það dettur um sínar eigin garnir sem liggja í götunni. Hvað heldur það virkilega að það sé að gera gott með því að skrifa þetta? Þeir líta út eins og fífl, lesendunum er alveg sama, Gunni og Siggi líta út eins og slæpingjar í einhverri mini-celeb veislu sem enginn þekkir þá í þegar þeir eru í rauninni með frægara fólkinu þarna inni, og ég kem, eins og alltaf, langverst út úr þessu.

Því það er útaf svona hlutum sem ég hata líf mitt svo mikið. Það er útaf þeim sem dópistar ganga upp að mér úti á Lækjatorgi og segja mér hversu mikið þeim langar að ríða mömmu minni. Það er útaf þeim sem ég er búinn að heyra brandarann "Hey Björk...nei, fyrirgefðu, ég hélt þú værir mamma þín" svo oft að ég hef tvisvar bitið í gegn um vörina mína við að heyra hann og klórað sjálfan mig til blóðs bara til að halda aftur að því að kýla manneskjuna sem sagði hann þangað til að sú manneskja getur ekki talað lengur. Það er útaf þeim sem allir halda að ef ég segi við krúnurakaðan blindfullan mann í hlýrabol sem er að káfa á vinkonu minni og hella breezer yfir teppið hennar að halda kjafti og drulla sér út að ég sé að vera með "stjörnustæla." Og það er útaf þeim sem ég hef misst trú á mannkynið, hvað þá Ísland.

Ég hata ykkur öll, og ef það væri ekki tilgangslausasta tímasóun sem ég gæti hugsað mér myndi ég segja þessu blaði stríð á hendur, en ég held alveg örugglega að ég sé yngri en þið öll sem skrifa þarna, þannig að ég get migið á gröfina ykkar einn daginn.

ohh...fokking faviti

ég þoli ekki þegar fávitum finnst þeir vera fyndnir. það er í alvörunni það leiðinlegasta í heimi að hlusta á. ég var í einhverri ferð um helgina þar sem gist var í einhverjum kuntuskála úti á landi með ca. 100 manns og fannst ég vera finna einhverja ógeðslegustu prumpufýlu mannkynsögunnar frekar oft á reiki mínu um skálann. þið þekkið mig, ég færi ekki að fordæma einhverja manneskju fyrir að prumpa, jafnvel þótt að það lykti eins og ræpu-andfýla þrjú-þúsund ára gamalli hóru sem býður upp á rassmök fyrir túkall og ópal, ég meina, það er nú einu sinni bara mannlegt að prumpa, en í fimmta skipti sem ég fann þessa lykt á sama degi, ákvað ég að spyrja bara svona út í loftið:
"hver er alltaf að prumpa hérna?"
þá lýtur einn heimskulegasti ungi maður sem ég hef séð (hann var í svörtum íþróttagalla - svo sem ekkert merkilegt - en buxnaskálmarnar hans náðu svona rétt svo niður fyrir hné og hann var líka bara með svona almennan fávitasvip á sér, svona svip segir manni að það sé eitthvað ótrúlega heimskulegt að fara að koma út úr honum) á mig, og segir eins og fífl:
"hvað, er einhver lykt búin að fylgja þér, eða?"
og glotti hann svona hálfvitalega til sessunauts hans, einhver ósjálfbjarga beygla sem var of heimsk til að skilja brandarann.
hvers lags fífl þarf að vera til að spyrja svona laga? er maðurinn þroskaheftur? þetta er einhver svona brandari sem varð gamall 700 árum áður en maður heyrði hann fyrst í þriðja bekk. heimska fífl. jæja, nóg um það. ég var að lesa sirkus í dag og meðan ég var að rembast að halda inn í mér gallælunni kom ég auga á....æ, ég nenni ekki einu sinni að eyða tíma mínum í að rövla um þetta tímarit, lesið það sjálf og upplifið ömurleikann.