Skit-A

jæja, núna hafa þessar sorglegu hræður sem þræla fyrir hina samkynhneigðu bónusfeðga skitið á sig enn eina ferðina. eftir harmleikinn sem ég kom auga á í fréttablaðinu fyrir of stuttu hafa DV ákveðið að reyna að toppa kollega sína í ömurleika, og eftir að hafa gluggað í þriðjudagsútgáfuna á Hressó sýnist mér þá hafa tekist það nokkuð vel. Í DV stóð að ég hafi húkkað inni á NASA í gegn um alla Aiwaves-hátíð að "sötra bjór meðan jafnaldrar mínir nöguðu þröskuldinn," og bættu við svona að lokum að ég gerði ekkert nema að drulla yfir allar hljómsveitir sem ég gagnrýndi. Og enn og aftur er eins og að upplýsingavefurinn hjá baugsfeðgablöðunum hafi eitthvað klikkað, því að þeir skrifuðu að ég heiti Sindri Eldon Bjarkarson, en seinast þegar ég gáði í passann minn var ég Þórsson, enda skilst mér að á Íslandi sé venjan að börn séu skírð í höfuð á föður sínum. Fokkin fávitar.
Bara svona til að vera viss um að allt starfsfólkið hjá þessu blaði væru dýranauðgandi saurætur sem kúkuðu upp í mæður hvors annars í frístundum sínum, þ.e.a.s. ef þeir voru ekki allt of uppteknir við að rúnka sér yfir barnakláminu sem þeir kalla dagblaðið sem þeir skrifa spurði ég vinkonu mína hvað það þýddi að naga í þröskuld. Hún sagði að það þýddi að reyna að komast inn einhvers staðar sem það mátti ekki.
Sko. Fyrst og fremst fór ég einu sinni inn á NASA og sá þrjár hljómsveitir sem ekki nokkur sköpuð manneskja hafði áhuga á að sjá: Bryndís, Dýrðin og Bob Volume, og það var bara útaf því að ég var skrifa um þær fyrir Grapevine. Ég átti líka að skrifa um Powersolo, en komst ekki aftur inn af því að röðin var svo löng. Í öðru lagi var ég algjörlega blankur þetta kvöld og drakk engan bjór, og þá meina ég ekki neinn. Í þriðja lagi er ég nítján ára og mér skilst það frá mjög áreiðanlegum upplýsingamiðlum að það hafi verið átján ára aldurstakmark inn, þannig að jafnaldrar mínir höfðu nákvæmlega enga ástæðu til að narta í þennan ímyndaða þröskuld og ef þeir gerðu það er það útaf því að þau voru ekki með miða eða voru einfaldlega fífl. Í fjórða lagi fannst mér Dýrðin vera hið ágætasta band, og samdi til þeirra fallegan lofsöng sem birtist síðan næsta dag í Grapevine, þannig að þótt ég grýti vissulega drullu í ákveðna tónlist, þá er þeirri drullu alltaf grýtt í þá átt er henni er ætlað að fara.
En það allraversta við þetta allt saman er að þegar ég kíkti framan á blaðið sem ég las þessar meinyrðingar í var enginn annar en sá svarti blettur á mygluskáninni sem er íslenskt rokk er kallast Jens í Brain Police. Að hafa verið í sama tímariti og sá typpatrúður leiddi til þess að ég fékk samstundis 700 taugaáföll og gubbaði yfir allt og alla inni á Hressingarskálanum.