Fara mongólítar til helvítis?

Helvítis börn alltaf þrammandi um kjörbúðina sem ég vinn í eins og þau eigi hana. Þegar þau eru ekki æpandi á hvort annað á einhverju óskiljanlegu sjónvarpsmáli sem enginn skilur, eru þau æpandi á foreldra sína um að kaupa eitthvað ömurlegt, bara vegna þess að það er í skærum litum og er rétt svo nógu verðmætt fyrir þau til að væla meira yfir þegar þau mega ekki fá það.

Í alvörunni, ef barnið þitt skælir þegar þú vilt ekki kaupa bílrúðusköfu handa því, veistu að þú hefur brugðist samfélaginu og mannkyninu í uppeldistækni þinni. Farðu heim og hringdu í ættleiðingarþjónustu strax. Mér skilst líka að góðhjartaður síbrota maður að nafni Steingrímur Njálsson sé alltaf tilbúinn til að sýna fólki hvernig á að fara með börn sem skæla í búðum.

Börn eru alltaf röflandi yfir því að fá aldrei að gera neitt, og að þau megi ekki vera eins og fullorðna fólkið. Jæja börn, ég er með skilaboð fyrir ykkur: komið til mín og ég skal sýna ykkur jafnrétti. Ég lofa ykkur að ég mun fyrirlíta ykkur, móðga ykkur og vera alveg jafn hrokafullur og dónalegur og ég er við fullorðna fólkið sem reinir að pulla eitthvað shit eins og að troðast framar í röðinni eða láta vigta nammipokann sinn 2000 sinnum.

Ég hata þegar heimsk fífl segja við mig að ég eigi að "sýna börnum þolinmæði," og að "einu sinni varst þú nú svona." Það er kjaftæði. Ég var kannski hrokafullur og dómharður (ég hef sem betur fer breyst til muna), en aldrei var ég svo heimskur að hlaupa æðandi inn í búð og heimta að starfsmaðurinn þar skýldi mér frá einhverjum öðrum heimskum börnum sem voru að reyna að henda snjó í hann. Fuck that, ég sagði krakkanum að snáfa burt og hótaði honum líkamlegt ofbeldi, og kenndi honum um leið nokkur ný skemmtileg blótsyrði til að kalla mömmu sína þegar hann kæmi heim.

Þolinmæði mín fyrir mongólíta er líka komin á tæpustu nöf. Hvort sem það séu löggildir mongólítar sem standa klukkutíma við afgreiðsluborðið með útstæðu tennurnar sínar að telja skiptimynt, eða feita og ógeðslega sköllótta fíflið sem heldur að hann sé svo ógeðslega fokking fyndinn og gáfaður alltaf, má þetta pakk allt saman skella sér í spennandi tímaflakk til Þýskalands 1939. Við sjáum til hvað Adolf Hitler finnst um feit svín sem reyna að kenna starfsfólki í búðum á þeirra eigin afgreiðslukassa, tík.

Jæja, ég nenni þessu ekki lengur. Ég er farinn að drekka viskí eða eitthvað.