Það er í tísku að vera fífl

Hei! Ég er með tillögu: leggjum niður alla tónlistar- og menningarumfjöllunina aftast í Fréttablaðinu... eða nei, veistu, ég er með betri hugmynd: leggjum bara niður Fréttablaðið. Þetta tussublað þjónar engum tilgang. "Fréttirnar" þeirra eru ekkert nema afrakstur þess að fylgjast grannt með því sem gerist á mbl.is, og þessi svokallaða menningarumfjöllun þeirra er gubb. Þeir fylgjast illa með, þeir fara mjög oft með skakkar eða beinlínis rangar upplýsingar, og það ömurlegasta og heimskulegasta við íslenska tónleikaumfjöllun - "æ-en-sætt" umfjöllun um listir - er allsráðandi í öllu þarna.

Það er bara eitthvað svo innilega heimskulegt að benda fólki á hvað það eru sætir og góðir ungir piltar í einhverri ömurlegri bílskúrsgrúppu sem öllum er sama um. Þetta er svolítið eins og veita einhverjum verðlaun fyrir að vera bjartasta vonin. Það lætur veitandan líta út eins fífl sem er að reyna að vera "inni" í tískunni í dag og þyggjandinn, sem er yfirleitt tussa líka, fær viðurkenningu fyrir ekki neitt. Að hljóta verðlaun fyrir bjartasta vonin er örugglega ekkert ósvipað því að fara í fjölskylduboð og vera klipin í kinnina og kallaður krúttípútt af einhverri tussufrænku sem þú þekkir ekki neitt, nema að frænkan er bara að gera þetta því að hún las um það í Birtu (annað tussurit sem þarf að leggja niður strax).

Munurinn er kannski sá að bjartasta vonin hefur yfirleitt afrekað eitthvað, eins og að sjúga óvenju stóran böll eða búa til flott plötuumslag. Kúkogpiss grasrótarböndin (hvað sem það nú þýðir) sem eiga til með að skjóta upp kollinum í Fréttablaðinu hafa yfirleitt ekki gert jack shit nema hittst einu sinni í einhverjum bílskúr og farið á ímyndunarfyllerí með epladjús.

Allur menningarlegur stuðningur við íslenskt tónlistarlíf er tussa. Ef öll bönd fá jafnan stuðning frá einhverjum opinberum sjóð, hætta framúrskarandi böndin að vekja athygli og hvaða fífl sem getur brosið í gegnum Fréttablaðsviðtal og sagt hvað Bob Dylan hafi veitt honum mikinn innblástur verður allt í einu "inni" og fyrr en varir vinnur hann verðlaun fyrir björtustu vonina.

Samt, ég verð að viðurkenna að það eru vissulega til verri leiðir til að framleiða hryllilega "tónlistarmenn." Eins og til dæmis að halda keppni dæmda af einhverjum útbrenndum tussupíkum og sífitnandi sjónvarpsglápandi fimmtán ára hórum og veita sigurvegaranum leifi til að gefa út geisladisk sem heitir eitthvað eins og Þegar Regnið Fellur eða Bara Ef Þú Kemur Með. Það væri hryllilegt, og ef slíkt myndi gerast væri það örugglega merki um hnignun mennskrar siðmenningar og dæmi um hversu viðurstyggilega grunnhyggin og sálarlaus mannskepnan getur verið.

En það sem væri náttúrulega alverst er ef það væri fyrirtæki, einhvers konar andlitslaus verksmiðja af ömurleika sem stæði fyrir bæði Fréttablaðinu og að færa Íslendingum sneið af Idol-hryllingnum, og um leið stuðla að Ameríkuvæðingu íslensks samfélagss. Umtalaða fyrirtæki væri eins konar samsetning af siðblindri blaðamennsku, stórabróðurs-áróður og fasískri fegurðardýrkun og myndi takast það einhvern veginn að smýga slímugu og ógeðslegu gripörmum sínum inn í píkurnar á almenningi Íslands daglega, og smýga síðan aftur út með stóran bunka af evrum.

Ég hef aldrei verið að reyna að segja neitt eða afreka neitt með þessu bloggi. Hingað til hef ég bara skrifað það sem mér finnst og leyft fólki að túlka það eins og það vill (það túlkar það yfirleitt rangt, en hei, fólk er tussa), en núna geri ég formlega beiðni til 365 hf:

Hættið. Núna. Það hlýtur einhver þarna að geta horft framhjá peningafjallinu sínu og áttað sig á skaðanum sem þið eruð að valda.